Објавувањето на Воскресението воопшто не претставува негирање на овдешниот живот, туку напротив, претставува негова потврда. Ако се осврнеме попроникливо, насекаде согледуваме дека сѐ во нашиот живот е устроено во духот на Воскресението. Еден древен философ ќе рече дека спиењето е брат на смртта, но ние сведочиме дека будењето е нашето Воскресение. Пролетта што сега ја живееме е Воскресение од смртта на зимата. Посеаното зрно пченица умира во земјата, но воскреснува во ново жито. За секојдневните тешкотии што нѐ снаоѓаат, без исклучок секогаш постои Исход и тој е нашето Воскресение. Воскресението Христово еднаш засекогаш го решава проблемот на смртта. Воскресението е суштина, стил, имиџ на нашето постоење.
Кога зборуваме за живот и постоење, секогаш ја подразбираме личноста на човекот. Човекот слободно избира дали ќе постои на начин според кој, или ќе бива условуван од создаденото, од трулежното, или, пак, ќе постои како љубовна заедница со Несоздадениот, Нетрулежниот, Воскреснатиот, што подразбира ослободеност од распадливоста и смртта. Значи, едноставно речено, создаденото коешто своето постоење го црпи од односот со Бога – не умира! Како што посочуваат некои од теолозите, Телото на Воскреснатиот Христос е човечката природа ослободена од секаква ограниченост и нужност, следствено ослободена и од ограниченоста на човековата логика и пословичниот рационализам!
Continue reading “Епископ стобиски Давид (Нинов): Воскресение Христово!”
