Јас, Атињани, ве почитувам и ве љубам, но ќе му бидам послушен на Бога, а не вам, та додека дишам и имам сила, нема да престанам да философирам[1], нема да престанам да ве поттикнувам и да му правам забелешки на секого од вас, когошто ќе се случи да го сретнам, велејќи го тоа што имам обичај: „Човеку битен, иако си Атињанин, граѓанин на најголемиот и најпознатиот град по мудроста и по влијанието, зар не се срамиш што од една страна ринташ за да се стекнеш со колку што може повеќе пари, глас и чест; а, од друга страна за разумноста и за вистината, и за тоа како душата твоја ќе стане колку што е возможно подобра, ниту ти е гајле, ниту се грижиш“!

Оти, добро нека ви е познато, Бог тоа го заповеда! И, мислам дека никогаш не постоеше поголемо добро за градот од моето дејствување во служењето на Бога!

Continue reading “Мудрецот „којшто не знаеше ништо“!” →

Мојата посета на Елада ме поврзува со нештата што сум ги учел. Философијата на елинските философи ми сопатуваше низ сиот мој живот. Особено кога почнав да се интересирам за психологијата.

Едно од првите нешта на кои ме научија беше една парабола на Сократ. Кажуваше Сократ: „Се движам по патот и среќавам еден роб, испружен е, и спие. Од изразите и од тоа што го зборува во сонот, поимам оти робот сонува дека е слободен“.

Та, Сократ прашува: „Што требаше да направам? Требаше да го разбудам за да си освести дека во реалноста е роб и дека сонот за слободата не е вистинит, или, требаше да го оставам да спие и во неговите соништа да ја живее слободата, којашто ја нема“?!

Сократ одговори: „Не знам“.

Continue reading “Хорхе Букај: Претпочитам да се борам за мојата слобода” →