Јас, Атињани, ве почитувам и ве љубам, но ќе му бидам послушен на Бога, а не вам, та додека дишам и имам сила, нема да престанам да философирам[1], нема да престанам да ве поттикнувам и да му правам забелешки на секого од вас, когошто ќе се случи да го сретнам, велејќи го тоа што имам обичај: „Човеку битен, иако си Атињанин, граѓанин на најголемиот и најпознатиот град по мудроста и по влијанието, зар не се срамиш што од една страна ринташ за да се стекнеш со колку што може повеќе пари, глас и чест; а, од друга страна за разумноста и за вистината, и за тоа како душата твоја ќе стане колку што е возможно подобра, ниту ти е гајле, ниту се грижиш“!
Оти, добро нека ви е познато, Бог тоа го заповеда! И, мислам дека никогаш не постоеше поголемо добро за градот од моето дејствување во служењето на Бога!
Continue reading “Мудрецот „којшто не знаеше ништо“!”